Bloedige oorlog: Keihard gevecht eindigt in ziekenhuis voor Chris Eubank Jr!

Je kon het bloed bijna ruiken in het Tottenham Hotspur Stadium zaterdagavond. Chris Eubank Jr vocht zich letterlijk door een muur van pijn heen om aartsrivaal Conor Benn te verslaan.

Hij won met duidelijke cijfers, 116-112 op alle juryformulieren. Maar de prijs? Een gapende snee boven zijn rechteroog, blauwe plekken op zijn wangen en een ritje naar het ziekenhuis in een ambulance. Eubank Jr liep erbij alsof hij net uit een actiefilm kwam.

Hoe een klap op het hoofd alles veranderde

In ronde negen knalde hun hoofden tegen elkaar. Geen toeval, gewoon pure chaos in de ring. Daar begon het: bloed gutste uit Eubank Jr’s wenkbrauw. Maar stoppen? Geen denken aan.

Ondanks de wond bleef hij Benn bestoken. Een foto later uit die ronde zegt alles: Eubank Jr druipend van het bloed, maar met vuur in zijn ogen. Het publiek brulde. Hier stond geen bokser meer, maar een krijger.

Vader en zoon delen het moment, ondanks alles

Na het laatste belsignaal sprong vader Chris Eubank Sr de ring in. De man die zijn zoon eerder nog een ‘schande’ had genoemd. Toch stond hij daar nu, arm in arm met Junior.

Je zag de trots in zijn ogen. Alsof alle woorden die ze eerder wisselden ineens niet meer telden. Vader en zoon, verenigd door bloed — letterlijk en figuurlijk.

Chris Sr had zich nog zo druk gemaakt over de gezondheid van zijn zoon. Junior moest flink afvallen voor het gevecht, en dat ging niet zonder problemen. Hij miste de eerste weging, kreeg een flinke boete aan zijn broek, maar haalde uiteindelijk de limiet.

En als klap op de vuurpijl landde Eubank Jr ook nog 152 stoten meer dan Benn. Niet gek dat hij er na twaalf rondes uitzag alsof hij een busongeluk had overleefd.

Eubank Jr en Benn schrijven samen geschiedenis

Hoewel Conor Benn verloor, ging hij niet kopje onder. Hij vocht als een duivel en won veel respect bij het publiek.

Toen Eubank Jr na de match sprak, hoorde je de emotie in zijn stem. ‘Ik wist dat ik dit kon,’ zei hij. ‘Maar ik had niet gedacht dat hij degene zou zijn die dit in mij naar boven bracht.’

Misschien was het de erfenis van hun vaders die door hun aderen kolkte. Misschien was het gewoon pure trots. Maar wat het ook was: deze avond was een moment om nooit te vergeten.