Bahram Rajabzadeh's krankzinnige leven - sliep op straat, Rico Verhoeven is zijn doel

Bahram Rajabzadeh is geen gewone sporter. Hij begon met niets. Geen huis, geen geld, geen hulp. Alleen zijn vuisten en een hoop wilskracht. Nu vecht hij bij Glory, de grootste kickboksorganisatie ter wereld. Niet gek voor iemand die ooit op straat sliep.

Toen Bahram op z’n 18e naar Turkije kwam, had hij helemaal niks. Hij sliep buiten. Droogde z’n kleren aan een uitlaat. Soms had hij niet eens brood. Maar hij gaf niet op. Hij bleef trainen. Bleef geloven dat het beter kon.

Slapen onder bruggen en toch blijven knokken

In die moeilijke tijd ontmoette hij Nehir, ook een vechter. Zij zag iets in hem. Ze hielp hem met eten, onderdak en vooral hoop. Ze zei: “Jij wordt ooit de beste.” Nu zijn ze getrouwd. En ouders van een dochter.

Bahram komt uit een familie vol tegenstellingen. De ene helft arts, de andere helft bouwvakker. Niemand in zijn familie deed aan vechtsport. Hij wel. En hoe. Zijn ouders waren eerst sceptisch. Maar toen hij begon te winnen, draaide dat om.

Een valse start bij Glory, maar geen opgave

Hij groeide op in Urmiye, Zuid-Azerbeidzjan. Als kind speelde hij met een bal in de sportschool. Op z’n tiende stond hij al in de ring. Op z’n zestiende werd hij nationaal kampioen in Iran. Niet veel later haalde hij goud op de wereldspelen voor Azerbeidzjan.

Zijn eerste partij bij Glory verloor hij. Toen kwam corona. Geen geld, geen wedstrijden. Toch bleef hij doortrainen. Hij won een viermanstoernooi, haalde halve finales en werkte zichzelf omhoog. Stap voor stap.

Tussen Bakoe, Istanbul en Europa

Bahram woont in Bakoe, maar traint meestal in Istanbul of Europa. In Bakoe vindt hij weinig sparringpartners die groot genoeg zijn. In Turkije en Nederland traint hij met zwaargewichten. Soms is hij weken van huis voor z’n voorbereiding.

Bahram voelt zich thuis in Azerbeidzjan én in Turkije. Hij draagt beide vlaggen met trots. Voor hem is er geen verschil. Hij noemt zichzelf een Azerbeidzjaanse Turk en zegt: “Ik hoor bij allebei. Dit zijn mijn mensen.”

Hij wil Rico Verhoeven Punt.

Hij vecht hard, maar blijft bescheiden. Hij helpt jonge sporters. Hij lacht, maakt grapjes, blijft met beide benen op de grond. Hij weet hoe het voelt om niks te hebben. En daarom wil hij iets terugdoen.

Bahram wil maar één ding: vechten tegen Rico. En snel ook. Hij zegt: “Geef me drie weken. Ik ben er klaar voor.” Hij vindt dat hij die kans verdiend heeft. En eerlijk? Veel fans vinden dat ook.

Van de straat naar het witte doek?

Bahram droomt van een film over zijn leven. Hij ziet acteur Burak Özçivit al zitten voor de hoofdrol. Maar eerst wil hij Glory-kampioen worden. Ondertussen geniet hij van zijn gezin. En hij blijft trainen. Elke dag.