Deze vechter vervalste zijn weg naar de UFC… en werd een legende!

In februari 1996 stapte Gary Goodridge de UFC binnen als zogenaamd meester in een obscure Koreaanse vechtsport, Cook Sul Won. Wat niemand wist: zijn zwarte band had hij pas weken daarvoor gekregen. Niet na jaren trainen, maar simpelweg omdat hij erom vroeg. Hij was een sterke kerel, een armworstelkampioen, en zijn cv was grotendeels verzonnen.

Geboren in Trinidad en Tobago, groeide Gary op in Canada. Thuis tussen vier zussen leerde hij snel hoe hij mentaal sterk moest zijn. Zijn eerste passie? Armworstelen. Op zijn vijftiende won hij zijn eerste toernooi en kwam in contact met de nationale armworstelploeg. Al snel was hij wereldkampioen.

Hij had nog nooit echt gevochten maar stapte toch de kooi in

Hij probeerde het ook in het boksen en won zelfs een nationaal amateurtoernooi. Maar een echte vechter? Dat was hij niet. Toch zeiden zijn vrienden tijdens UFC 2: "Dit moet jij doen." Hij was groot, sterk en brutaal. En dat was genoeg.

Toen hij zich aanmeldde bij de UFC, moest hij zich voordoen als een vechtsporter. Dus liep hij een school voor Cook Sul Won binnen, kreeg een zwarte band om zijn middel en noemde zichzelf een meester. Twee trainingen verder stond hij als 'Big Daddy' op de deelnemerslijst van UFC 8.

Zijn debuut eindigde in een brute knockout binnen seconden

Op 16 februari 1996 stond hij tegenover Paul Herrera. Paul had ervaring in worstelen, maar woog ruim 30 kilo minder. Gary dacht dat Herrera racistisch was, een gerucht dat zijn vrienden hem voor de lol hadden verteld. Het maakte hem boos en scherp.

In de kooi verraste Herrera hem met een takedown, maar Gary verdedigde goed en sloeg hem met een serie ellebogen knock-out. Het gevecht duurde 13 seconden. Het publiek schreeuwde. De scheidsrechter was te laat. Gary was van een nobody ineens een fenomeen.

Hij vocht door op adrenaline en geldhonger

Na nog een brute knockout in de halve finale stond Gary in de finale tegenover Don Frye. Maar hij was leeg. "Mijn armen voelden als beton," zei hij. Hij wilde opgeven, tot iemand hem herinnerde aan het prijzengeld. Dus hij stapte toch weer de ring in.

Hij verraste Fry met een takedown, maar kon het niet afmaken. Fry kwam terug, landde rake klappen, en Gary moest opgeven. Hij verloor, maar had indruk gemaakt. Een rookie met twee knockouts en een bijna-winst op een van de sterkste vechters van dat moment.

Hij werd een cultheld, zelfs zonder technische skills

Gary vocht nog meerdere keren in de UFC. Hij verloor van grote namen zoals Mark Coleman en Don Frye. Maar zijn stijl was altijd spectaculair. Zijn legendarische crucifix-knockout van Herrera wordt nog steeds gedeeld. Miljoenen mensen hebben het gezien.

Later vocht hij in Japan bij PRIDE, waar hij een publiekslieveling werd. Daar telde entertainment zwaarder dan techniek. Gary begreep dat. Hij gaf fans waar ze voor kwamen: gevechten met hart en lef.