Ook de Bokswereld rouwt om dood Paus Franciscus - stond ooit zelf in de ring!

Paus Franciscus is overleden. En nee, hij was niet zomaar een paus. Hij was er één van de mensen. Hij bad, hij lachte, hij had humor. En — jawel — hij bokste. Letterlijk.

Voordat hij de witte gewaden droeg, stond hij aan de deur van een Argentijnse nachtclub. Niet met een kruis in de hand, maar als uitsmijter. Ja, de paus hield de boel veilig terwijl anderen losgingen op de dansvloer. En in zijn jongere jaren bokste hij zelfs. Geen grote carrière, maar genoeg om te weten wat discipline is. Wat incasseren is. Wat controle over je eigen woede betekent.

Canelo gaf hem handschoenen, de paus gaf hem iets groters terug

In 2017 ontmoette Saúl 'Canelo' Álvarez de paus. Niet in een arena, maar in het Vaticaan. Canelo, de Mexicaanse kampioen, gaf de paus iets bijzonders: zijn gesigneerde bokshandschoenen. Een cadeau uit respect. Uit dankbaarheid. Omdat ook hij voelde: deze man begreep wat vechten écht betekent.

“Voor mij was dat moment onvergetelijk,” zei Canelo. “De zegen van de paus... dat neem je mee de ring in.” De foto’s van dat moment zeggen alles. Twee totaal verschillende werelden. Eén gedeeld respect. Ook zegende hij de titelriem voor het gevecht tussen Tyson Fury en Oleksandr Usyk.

Hij sprak met vechters, benoemde Wilder tot ambassadeur van vrede

Paus Franciscus had geen oordeel over vechtsport. Hij vond het juist mooi. In 2023 nodigde hij vechters uit van over de hele wereld. Boksers, MMA-vechters, karateka’s, noem maar op. Hij zei: “Echte kracht zit niet in de klap, maar in de rust ervoor.”

Ook Deontay Wilder, de Amerikaanse knockout-machine, werd door hem benoemd tot ambassadeur van de vrede. Wilder sprak vol emotie: “Hij gaf me geen titel, hij gaf me een missie.” En dat zegt veel.

De paus zag sport als meer dan spierballen. Hij zag karakter. En hij wist: als je kunt vechten, kun je ook beschermen.

Vandaag rouwt de sportwereld om een man die meer begreep dan men dacht

De dood van Paus Franciscus raakt meer dan alleen gelovigen. Ook sporters, vechters, trainers en fans voelen dit verlies. Omdat hij liet zien dat geloof en strijd samen kunnen gaan. Dat bidden en boksen elkaar niet uitsluiten.

Hij gaf sporters hoop. Geen preek, maar een gesprek. Geen oordeel, maar een knik. En altijd dat kleine, oprechte glimlachje.