Op 12 november 1993 kochten nieuwsgierige kijkers een pay-per-viewticket om een gloednieuw evenement te zien: de Ultimate Fighting Championship (UFC). Dit toernooi beloofde “geen regels” en bracht meesters van verschillende vechtsporten samen in gevechten zonder vaste regels, totdat er één kampioen zou overblijven.
Het evenement vond plaats in een achtzijdige kooi en werd gepresenteerd door onder andere de Amerikaanse football-legende Jim Brown, wat de nieuwsgierigheid van het publiek verder aanwakkerde.
De eerste uitzending vanuit de McNichols Sports Arena in Denver begon met karatekampioen Bill “Superfoot” Wallace, die het evenement per ongeluk “Ultimate Fighting Challenge” noemde voordat hij live op televisie een boer liet. Ondanks de rommelige start was het een hele prestatie dat ze het evenement tot de eerste gevechtsavond hadden gebracht. Een conflict tijdens de regelbespreking had bijna alles gedwarsboomd, maar sumoworstelaar Teila Tuli gaf zijn collega’s de geruststelling die ze nodig hadden om door te gaan.
Tuli was de eerste die de kooi betrad, waar hij tegenover de Nederlandse savate-kampioen Gerard Gordeau stond. Achter de schermen was Gordeau kalm, rookte sigaretten en intimideerde zijn medefighters met dreigende blikken. Binnen 26 seconden zette hij Tuli op de grond en trapte hij hem recht in zijn gezicht. De commentatoren grapten dat een tand van Tuli uit de kooi vloog en onder de broadcasttafel belandde. Later bleek dat een andere tand vastzat in Gordeau’s voet, die deze pas in Nederland liet verwijderen.
In de volgende rondes betrad Royce Gracie, een lid van de familie die het evenement mede had opgezet, de ring. Royce was niet de meest indrukwekkende vechter van de familie; hij zag er meer uit als een surfer dan als een wereldkampioen. De familie koos bewust voor Royce om te laten zien hoe krachtig Gracie-jitsu was, ongeacht iemands fysieke verschijning. Zijn tegenstander, de bokser Art Jimmerson, droeg één handschoen voor het geval hij moest grijpen, maar wist niet wat hij kon verwachten. Royce kreeg hem snel op de grond, en Jimmerson gaf op zonder dat Royce een greep hoefde te gebruiken.
De grootste uitdaging voor Gracie was Ken Shamrock, een gespierde vechter die al een reputatie had opgebouwd in Japan. Shamrock had ervaring met submissies en had net een snelle overwinning behaald, maar Gracie versloeg hem nog sneller. Gracie gebruikte de mouw van zijn gi om extra druk te zetten bij een aangepaste wurggreep. Shamrock tikte af, en Gracie dwong hem eerlijk te zijn en toe te geven dat hij had opgegeven.
In de finale nam Royce het op tegen Gordeau, die zijn eerdere tegenstander Rosier gemakkelijk had verslagen. Royce bracht Gordeau naar de grond, ging op zijn rug zitten en versloeg hem met een rear-naked choke. Dit was precies wat de organisatoren voor ogen hadden: een Gracie-jitsu-vechter die een reeks grotere tegenstanders overwon. Royce kreeg niet alleen de cheque van $50.000, maar ook de kans om de wereld te laten zien wat zijn vechtstijl kon bereiken.
Het evenement zelf verliep beter dan verwacht. Ondanks de intense gevechten raakte niemand ernstig gewond. Het ongewone format en de onverwachte momenten hielden het publiek geboeid. Wat begon als een experiment vol spanning en onzekerheid, bleek een succes te zijn met een potentieel voor de toekomst. Niemand kon toen vermoeden dat dit het begin zou zijn van een sport die zo groot en populair zou worden.
Lees het artikel op de mobiele website